BIAŁY OWCZAREK

Zorza Polarna

A co z lekko za duzym lub lekko za malym psem, ktory posiada jakies inne warte zachowania cechy? Np. jest zdrowy, wolny od dysplazji, alergii, ma bardzo dobry pigment, katowanie etc. Czy wtedy sie wyklucza czy np krzyzuje z psem wyjatkowo malym? Czy biologicznie nie jest to jakos utrudnione? Sandra pisala, ze sredni pies nie poradzil sobie z kryciem duzej suki. Wyobrazam sobie, ze inseminacja domaciczna bylaby tu prostym rozwiazaniem, ale to tylko takie pytania z ciekawosci nieskonczonej Very Happy

I kto podejmuje decyzje o wykluczeniu takiego lekko pozawzorcowego osobnika z hodowli. Czy to hodowca, czy taki pies w ogole nie uzyska praw hodowlanych?

A drugie pytanie to co rozumiecie pod pojeciem cel hodowlany? Zgaduje, ze nie chodzi o "chce hodowac BOSy" ani nawet "chce hodowac dlugowlose BOSy", tylko o cos wiecej. Chodzi o przeznaczenie, typu "do sportu" czy co innego macie na mysli?

Zora

Lekko za duży lub za mały to nie problem, nawet wzorzec o tym wspomina Wink

Upraszczając: kojarząc za dużą sukę (70 cm) ze zbyt małym psem (50 cm) najprawdopodobniej otrzymamy potomstwo o wymiarach 50 i 70 cm.
By poprawić wadę należy użyć psa przekazującego daną cechę jak najbardziej zbliżoną do ideału.

Nie ma psów idealnych pod każdym względem, hodowanie jest sztuką kompromisu, zawsze jest coś za coś, wybieramy psa po którym oczekujemy danej cechy/cech w jak najlepszym wydaniu, godząc się na inne niedoskonałości. Należy się skupiać na na poprawianiu konkretnej cech lub kilku , ale nie da się poprawić wszystkiego naraz. Jeśli się próbuje zrobić wszystko, z reguły nie osiąga się nic.

W Polsce o przydatności psa do hodowli decyduje właściciel Wink

Pies musiałby nie mieć trzech nóg, by nie zrobić hodowlanki.

Dla mnie cel hodowlany to konkretny plan osiągnięcia ideału. A raczej dążenia do niego Wink

Jak choćby wspomniana przez Jovi hodowla, która w stosunkowo krótkim czasie wyhodowała swój typ, łatwo rozpoznawalny, z konkretnymi cechami, w tym przypadku między innymi skośnym zadem i skracającym się grzbietem. To moim zdaniem jest realizacja celu i wizji hodowlanej, a co kto o nich sądzi to zupełnie inna sprawa. Ale widać do czego dąży hodowca.

SANDRA

Hodowla to sztuka dokonywania wyborów, ciągłego ważenia wartości i celów. Ja staram się hodować psa o doskonałym charakterze, zdolnego do pracy, ale i życia w rodzinie, jednocześnie utrzymując zdrowie i urodę. Jeśli do tego dodam moje przekonanie o konieczności poszerzania puli genów w Polsce – to staje przed dość karkołomnym zadaniem.
Najłatwiej jest hodować na eksterier – oczywiście wykorzystując do tego inbred i …. Przymykając oczy na ewentualne skutki uboczne typu choroby czy wady charakteru. Wystarczy wybrać psa, który silnie przekazuje dany typ urody i uparcie na niego krzyżować. Jeśli mamy trochę szczęścia to w stosunkowo krótkim czasie dorobimy się wyrównanego typu psa.
Ja nie mogę sobie pozwolić na takie rozwiązanie, muszę więc liczyć się z tym, że moje psy będą nie wyrównane. Nie mam więc jednego typu psa – jeśli chodzi o urodę, ale zawsze znajduje się kilka szczeniąt dość ładnych by się wystawiać Wink

Udaje mi się utrzymywać za to, poziom w charakterze. To trudniejsze bo wymaga nie tylko doskonałego poznania własnej suki, ale i reproduktora, jego przodków i jeśli się da potomstwa. A poznanie dotyczy charakteru – jego nie widać na zdjęciu Wink

Przy młodej musiałam jeszcze uwzględnić ….. zajście w ciążę po pierwszym pustym kryciu. To wymusiło kolejne ustępstwo – na wielkości, ale za to nadrobiliśmy urodą i modnym typem tej urody Wink

Hodowla jest więc – tak jak napisałam na początku – sztuką dokonywania wyborów. By jednak móc mówić o świadomym dokonywaniu wyborów trzeba doskonale znać własne psy i wiedzieć do czego się dąży : mieć swoją hierarchię ważności cech.
Co do eliminowania trochę za dużego czy za małego – zdecydowanie nie jeśli wnosi sobą coś innego, cennego do populacji. Rozmnażanie dla posiadania potomstwa to nie hodowla. Ale celowe wykorzystanie osobnika zbyt dużego czy zbyt małego, który jednak posiada inne cenne dla populacji cechy to moim zdaniem już zdecydowanie tak.

Zorza Polarna

Moge pociagnac temat i Was podpytac?
Fascynuje mnie moment kiedy Wy, hodowcy, oceniacie psy i sunie do czego sie nadaja. To sa ciagle jeszcze pluszaki, a jednak juz na tym etapie wyciagacie wnioski o predyspozycjach, charakterze i zdatnosci do hodowli. Jak wybieracie suke hodowlana? Od razu wyjasnie, ze nie pytam bo mam plany hodowlane, tylko chcialabym wiedziec "dla przyjemnosci wiedzenia" Smile

Czy juz po maluchach widzicie czy wyrosnie drobny czy duzy psiak? Skad wiecie czy bedzie ladny i wystawowy czy tez nie? Bo jedyne co wydaje mi sie oczywiste to pigment czy ksztaly oczu, a reszta wg mnie sie zmienia znaczaco na przestrzeni kilku pierwszych miesiecy. Szczegolnie glowa- z misia w owczara Smile

Oczywiscie nie mowie tu o wnetrostwie czy brakach zebowych lub wadach genetycznych- to wychodzi pozniej i zawczasu tego sie przewidziec nie da, ale co powoduje ze z miotu wybieracie akurat ta a nie inna kulke ktora ma byc zarodkiem Waszych hodowli?

Zora

Jakoś nikt z hodowców nie ma ochoty się wypowiadać...
Opowiem ze swojej strony: są pewne momenty, w których można wstępnie ocenić szczeniaka pod względem eksterieru. Ja staram się ocenić jak się ma osiągnięty efekt do zamierzonego (co tak na prawdę jest możliwe dopiero u w pełni rozwiniętego psa, ale na tyle na ile jest to możliwe u maluszka próbuję), porównuję szczenięta do innych, z poprzednich miotów na przykład. Jeśli wybieram sukę/psa dla siebie do dalszej hodowli staram się wybrać takiego, który najsilniej prezentuje konkretne cechy, na których mi zależy. Jak to zwykle w hodowaniu bywa – z reguły coś kosztem czegoś, by z tych poszczególnych części złożyć sobie wymarzony ideał Wink

I niekoniecznie mój wybór musi być zgodny z wyborem, którego dokonałby ktoś inny (nabywca/hodowca) – ja mam swój plan, wizję i cel i do niego dążę (co ponownie kieruje nas w stronę dyskusji na temat „co to jest BOS idealny”)
Jeśli w miocie nie ma zwierzaczka, który spełniałby moje, bardzo konkretne, oczekiwania – nie zostawiam nic, co nie znaczy, że szczeniaki są złe – po prostu z punktu widzenia hodowli nie prezentują tego, czego w danym momencie potrzebuję. Pomijam już inne przypadki, gdy ktoś (vide Krzysiek Very Happy

) podbiera mi najlepiej rokujące zwierzątko Wink

Oczywiście są to tylko wstępne rokowania i oczekiwania, w przyszłości może się okazać, że psiak nie do końca wyrósł tak jak tego oczekiwałam lub odwrotnie, rozwinął się lepiej niż zakładałam. Wolę się zawsze mylić w ten drugi sposób Wink

Z oceną charakteru jest jeszcze trudniej – po pierwsze trzeba dłużej czekać, na pełną ocenę znacznie dłużej niż wynosi przeciętny wiek szczenięcia opuszczającego hodowlę, wiele cech ujawnia się lub stają się wyraźniej widoczne dopiero, gdy pies rusza w szeroki świat i spotyka z różnymi sytuacjami, na które reaguje w konkretny sposób i przekazuje nam więcej informacji odnośnie jego predyspozycji. Trzeba pamiętać, że dziedziczne są jedynie predyspozycje psychiczne a nie, jak niektórzy (o zgrozo) sądzą, umiejętności!
Podsumowując: wybierając szczenię czy to dla siebie do dalszej hodowli czy pod potrzeby konkretnego nabywcy i tak musimy mieć świadomość ryzyka i błędnych założeń. To są żywe organizmy a nie produkt spod sztampy, którego parametry są ściśle określone, niezmienne i całkowicie przewidywalne Wink

Zorza Polarna

muchas gracias za odpowiedz Very Happy

a kiedy stosujecie inbreeding? bo ja tylko znam temat z punktu widzenia szczurow czy myszy laboratoryjnych, gdzie podstawowa idea jest utrzymanie mozliwie identycznego tla genetycznego. Sek w tym ze niesie to za soba, zgodnie z zalozeniem, zawezenie puli genow i wieksze ryzyko chorob genetycznych. Co zatem sprawia, ze przewaza decyzja o inbreedingu nad outbreedingiem?

A co do Krzyska to sie zgodze- pieknota Kanti od pierwszego ujecia wpadla mi w oko jak wiesz Smile

wiec kibicuje im tym bardziej Very Happy

Zora

Powiem (nieco przekornie) – inbreeding najczęściej stosowany jest nieświadomie Twisted Evil

Choć nie bez znaczenia jest zawężająca się pula genetyczna białych.

Zorza Polarna

no tak, to faktycznie upraszcza sprawe Smile

jovi

Zrobiłam zestawie a propos MDR1 i postanowiłam się nim z Wami podzielić bo daje DUŻO do myślenia w temacie jakości hodowli.

W tym roku, w Polsce przyszło na świat 25 miotów białych owczarków, w tym :
- po obydwojgu przebadanych na MDR1 rodzicach : 12 .

Na te 12 miotów :
- 8 miotów z MDR1+/+
- 4 mioty z potencjalnymi nosicielami bo jedno z rodziców było nosicielem drugie czyste.

Na 25 miotów, ponad połowa (13! miotów) po niebadanych rodzicach (jednym lub obojgu).

czarna

No bo przecież (cytując jedną z najstarszych i CZOŁOWYCH hodowli w Polsce) MDR1 to nie problem, bo "ostatnimi czasy przypadłość ta obrasta coraz mocniej różnego rodzaju mitami, a szczątkowa wiedza niektórych, i na jej podstawie przekazywana informacja powodują, że defekt ten zaczyna urastać do rozmiarów nieadekwatnych do rzeczywistego zagrożenia, które niesie" (BOSkie życie, nr 4/2010, "MDR1 defekt - prawdy i mity, Joanna Dziurowicz).

Teoria teorią, zycie życiem, myślę, ze właściciele psa (nota bene z hodowli autorki artykułu) mają nieco odmienne zdanie w tym temacie.

jovi

W tym miejscu chciałabym dodać zalecenie FCI w sprawie hodowli psów rasowych :

FCI
'Generalną rekomendacją jest by żaden pies nie miał więcej potomstwa niż ekwiwalent 5% ilości szczeniąt zarejestrowanych w okresie pięciu lat . Rozmiar populacji powinien być rozpatrywany nie tylko z poziomu narodowego ale międzynarodowego, zwłaszcza ras liczących niewielu przedstawicieli.

P.S. 5% to jest 9 szczeniąt przy około 180 szczeniętach urodzonych w 2012.